Dirk Vekemans
Since 2005
Works in Kessel-Lo Belgium

ARTBASE (1)
PORTFOLIO (1)
BIO
born in 1962 in Lier, Belgium.
studied filology at Louvain, Belgium.

worked a lot in bars and restaurants before i became obsessivly addicted to producing stuff on computers.

i once won a design contest of cgi-magazine and they let me go to New York for four days, that was nice.

i think in terms of writing mostly (or programming, but those are very similar processes for me)

painting is a very different process and i'm very bad at it but i do it anyway because i like the differences it produces and i like the freshness of amateurism, i guess.

what i produce new media-wise is also very much influenced by my daily practice of webdesign and programming with its concerns of usability and the pragmatic approach it implies.

Discussions (292) Opportunities (0) Events (1) Jobs (0)
DISCUSSION

Re: Re: NEW MANIK'S WORK


<http://www.vilt.net/nkdee/sic.jsp> Sic()

thus it is (triangular) (hexagonal)

thus it is (from irruption point to distinction, straight
into thought substantia, a little circle shifting
around the a of Arsenic, grains of Regensburg - Spitze
an der Donau - in the shot-through textile
of the Doctor Universalis(0), <http://en.wikipedia.org/wiki/Albertus_Magnus>
<http://en.wikipedia.org/wiki/Albertus_Magnus> Breeder of Aquinauts
& mystical Burrier of the Bloodless Heart, grinding
jocular glasses to pointes & with seemingly Californian
righteousness the simultaneous Resurrector
of the Swirling Blood, the aquafresh for the spirit,
the Father Lite of the
Three Egged Mortification
for the Sake of Humanity Itself)

thus it is (Giovanni Battista della Porta (1)
<http://en.wikipedia.org/wiki/Della_Porta> scrapes it in wax
for De Refractione, 1593, & on the left-overs of the printing plates the
words
"rub the cooked head of the green lizard
with line oil in the greying hair
of old matrons", thus the first polyalfabetically
encrypted gateway to the darkest of oker,
the glowing but of salvation in the marbled
quarry of imagined marble, (asitwere) (however) (then what
tentacles reach through the vermillion timewarp
the sneering seashells of the poisonous green
sisters Bonnet on the balcony of Monet,
positpaintpointingly the
mysogenic first coating
in the mirror-framed discours, the aristocratical cluttering of letters

it's romantical ticking
against your saved screens
your hand meanwhile gliding
down, your finger searching
an alternate side to the mouse button,
saying hello to a handkerchief
pointing inwards

for

(satisfaction of the suffering
in compassion, serving
Kees another Klare:)

Pang ing dedede, - o the
monume monume monu
mental deposit on the
balance of banks
(mess
ian
is

sepulchri
(ad ultimam sequentiae
peripateticae dedi
cati
o
)
(
)

thus it is (the harmony
of colours not musical or mathematical but
governed by the will inward )

thus it is (& by the roguish laugher
of the sad little rust-
muncher dodding its
head turning more grey
every day

- by bald balding,
ever drier desire)

thus it is (pris
ma-
tic)

<http://www.vilt.net/nkdee/sic.jsp> thus it is() ;

Dirk Vekemans, poet - freelance webprogrammer,
Central Authoring Process of the
Neue Kathedrale des erotischen Elends
http://www.vilt.net/nkdee

> -----Oorspronkelijk bericht-----
> Van: owner-list@rhizome.org [mailto:owner-list@rhizome.org]
> Namens Lee Wells
> Verzonden: zondag 19 februari 2006 8:29
> Aan: Eric Dymond; list@rhizome.org
> Onderwerp: Re: RHIZOME_RAW: Re: NEW MANIK'S WORK
> Urgentie: Laag
>
> The monopoly capitalists - even while employing purely
> empirical methods - weave around art a complicated web which
> converts it into a willing tool.
> The superstructure of society ordains the type of art in
> which the artist has to be educated. Rebels are subdued by
> its machinery and only rare talents may create their own
> work. The rest become shameless hacks or are crushed. -
> Ernesto Che Guevara
>
> There is nothing more natural than to consider everything as
> starting from oneself, chosen as the center of the world; one
> finds oneself thus capable of condemning the world without
> even wanting to hear its deceitful chatter.
> - Guy Debord
>
>
>
> On 2/19/06 12:53 AM, "Eric Dymond" <dymond@idirect.ca> wrote:
>
> > I have been troubled by Maniks posts.
> > Not because I think they are mysoginist or off colour.
> > I am concerned that the history of Internet Art is being driven by
> > American interests. This has been an inadvertent direction, but one
> > that needs to be addressed.
> > The art that has been documented and incorporated into the
> mainstream
> > of Art History has been driven by reactions to the American
> Industrial
> > Complex. The Yes Men, Brandon and every Internet art work
> heralded by
> > the New Media community is by and large a reaction to a
> *sick* social
> > construct that is America.
> > If I ignore America's hobgoblin military, and equally
> ignore the art
> > that is in reaction to it, what am I left with?
> > Not much according to the New Museum, Whitney and MOMA.
> > How can we divest ourselves of the megalomania of American
> New Media
> > interests and still develop streams that give us hope
> amongst the fear
> > of a militarist agenda?
> > Even criticism promotes the military agenda, and believe it or not,
> > the rest of the world could live without you.
> > I Arrive at this point and have to say that Manik is right, and
> > Marisa( and the New York times said..., who cares ?)who has
> manipuated
> > the history of network exchange is wrong.
> > I don't believe it was done on purpose, but the nature of
> the American
> > road to
> > *Truth* is paved with misinformation and the subtle rewriting of
> > truths). the road to success, fame etc... is paved with bad
> > intentions. Good luck with that midear.
> > How different are the New Media Critics from the NATO
> critics of the 1950's?
> > Hilton Kramer=Rachel Greene.
> > How differnet is Marisa from Dick Cheney?
> > Not much as far as I can tell.
> > I think T Whid was aware of this before, well now it is actualized.
> > Rewrite the history of the Internet without references to
> the American
> > Military, and maybe then we can talk.
> > Otherwise, I am signing off,
> > Good Luck and Good News
> > Eric
> >
> >
> > +
> > -> post: list@rhizome.org
> > -> questions: info@rhizome.org
> > -> subscribe/unsubscribe:
> > -> http://rhizome.org/preferences/subscribe.rhiz
> > -> give: http://rhizome.org/support
> > +
> > Subscribers to Rhizome are subject to the terms set out in the
> > Membership Agreement available online at
> > http://rhizome.org/info/29.php
>
> --
> Lee Wells
> Brooklyn, NY 11222
>
> http://www.leewells.org
> http://www.perpetualartmachine.com
> 917 723 2524
>
> +
> -> post: list@rhizome.org
> -> questions: info@rhizome.org
> -> subscribe/unsubscribe:
> http://rhizome.org/preferences/subscribe.rhiz
> -> give: http://rhizome.org/support
> +
> Subscribers to Rhizome are subject to the terms set out in
> the Membership Agreement available online at
> http://rhizome.org/info/29.php
>

DISCUSSION

more pictures you are allowed to see


the Cathedral-Mother Reclining,
after plugging into a t-shifting newsfeed on the Crack.
http://www.vilt.net/nkdee/crack.jsp

greetings,

dv @ Neue Kathedrale des erotischen Elends
http://www.vilt.net/nkdee

DISCUSSION

(no subject)


Nu banden je smalend de bocht uitgieren, en kranige lieden je nauwgezet hun
bolwerk uitvijlen en het gif de bloemkelk uitgutst van de roos die je
halsstarrig staande houdt in de tuin van je stalag, nu je verzopen in je
regenjas in bermen toestuikt en het je nog een vrachtwagen van grote tonnage
door je kop raast, en nog een, en nog en nu je nog niet roept maar al
fluistert : zachter dan het waaien van een zomerbriesje door je haren, toen
je nog kind was, krijg je het niet, of niet nu. II De ader een adder die
zich volgevreten te barsten legt op de eelt rond je parels : de zee zoek
bijt ze zich bij tanend zonneroos in de verzweerde staart. Vaalbleek licht
van de verzwolgen corona klotst je steiger aan : een enkeling doet de
knieval, niemand kerft je naam. III En ginds, op het rood doorschoten
drijfveld van je oog, schiet het gras elke lente zwarter op, en wat je
verkrampt slikkend gestalte gaf, stroopt men, dwingt rillend dagelijks tot
meineed, tot springen als aas in de urne voor de vangst van vettere spoken.
IV Tot al het aangemaakte zwart bedachtzaam in de duisternis tot niets
verzinkt en zich blauw balt, een bol basalt waaruit de eerste traan zich nog
een zee ontrollen laat of nu niet, al ontspringt. ZEEMANSKLACHT 't Grijze
vlak van zee en lucht strekt eindeloos. Nu klampt geen kleur dit schip nog
aan, geen zon slaat hoogblauw op, geen gouden maan bestijgt de boeg. Nacht
is dag is nacht nabij, is ruimte die geen plaats geeft. Meermaals schreeuwt
wel een van ons zijn land in zicht en zeg ik schamper klanken voor om b=
linde
hoop te doven; bezweer ons streven, schrijf met blauwscheut in mijn hand en
in mijn oor het krijsen van de meeuwen rond haar ver, versteende hoofd. In
de grondtoon aarde staat wat achterbleef : kraakhout, druipsteen van ons
huis dat dampend in de mist verdween. ONWEER Hoe helder kan gehurkt bij
nacht nog de lichtknak in de loop geblazen worden ? Hoe blauw nog bij het
vervagende, de schaduw van een ver verschoten pijl ? Wie spreekt nog dit
graf uit en welk masker afdoende voor het nakende geslechte ? Soms, gruwend,
hul ik mij dieper in de plooien van haar kleed, mijd zelfs van lucht de
verplaatsing, heb slechts haar lijf lief in herinnering van lage, zwarte
wolken. ONTZIELDE ENGEL I Nergens heeft hij zijn tijd mee. In droomoorden
rotten buitenissig sissend op zijn bijten alle zonnevruchten. Onder vliezen
knarsen onwillig hier de afgeknotte wieken, zo loopt hij lankmoedig als
stekjesneger steunend op een stok. Dorstig weifelt hij wel eeuwen, draait op
zijn weg adders bezwerend alle stenen om. II Hij tafelt waar hij kan. De
schaduw van een cactus is hem hoog en breed genoeg. Niets overvalt hem zo
als eten, dat hij bij wijle van lachen niet meer kan. III 's Nachts smeedt
hij sikkels van wat voorhanden is : beroette stengels van komforen,
kippegaas waaruit je pluimen plukt en prikkeldraad waarin nog lever plakt,
zwarte dozen, blik waarvan het opschrift moet verwijderd worden. IV 's
Ochtends schiet al het gestorte verzamelde als kwikzilver weer in zijn
roestende vorm : hem ontwapent de wereld, hem betitelt men de vreemdeling,
een voddeman. Dan draait hij zich tot u, zoeker van bronnen, om en dorstig,
om. DESALNIETTEMIN TOT ZONSOPGANG GEDRONKEN Bloemen bogen, takken zongen mij
en bomen spleten voor de letters van mijn bril. Mij mede viel geen woord te
houden, het sterft nu als kreet het landschap in en de treurnis smaakt zoet
om al het verdwijnende. Suikerranden, fruit en fancy, vliegen in het
leeggezogen glas, spinzieke poes op mijn buik. Van niets ontstane gezegende
eenheid : logge leeghoofdige leden laten mij ontzenuwd achter,
vanzelfsprekend toe in hun midden. FAVEREY BETITELD Op het onmetelijke
ijsveld dagelijks het inslaande woord dat zich wederkerend door de
herinnering van dingen naar hun stilte, stilstand boort. Duizend Poolse
moeders zoeken broodloos, zwak de Oostzee af, richting Kattegat. Daar
verdween die niets hoort een schaatser, duider van het wak. VAN BRABANT
VERBASTERD Zo klapt hij uitgebeend de ochtend in en zingt hij schor de
bloemen toe op het van vocht verschoten behang : harba, harba harba lori fa.
Zo droomde hij van water : hij erin en hij het water, urenlang tot de zon
hen riep van zwemmen moe : harba, harba harba lori fa. Zo ziet hij alles
staan, zijn leven lang en nooit is er iets, dan water in zijn dromen, dan
slaan zijn ogen toe : harba harba harba lori fa. THE MOON SEES NOTHING OF
THIS (S.PLATH) Beperkt tot het park in de stad staat de maan en spiegelt
zich een honds bestaan in de vijver verwaterd, verwijfd door wandelaars, als
vrouw ingelijfd in hun spraak van zon en zij moet zwijgen. Kaal en wild rees
de maan in jouw nacht, een vrouw met een lijf dat sprak zoals jij, naakt met
sikkels taal, manhaftig de gedachte spinrag schijn verscheurend, altijd vol
haar waarheid openbarend. De stad heeft jouw stem in haar stenen gesmoord.
Beperkt tot het park in de stad wacht de maan. OPGETELD Niemand had dit
loon. Het werd hen, de toegewijden, trouw toegediend : de blonde haren die
vergelend sluik haar ogen derfden, haar mondje droevig vol verwondering &
hem, vergeefs nogal & droog des ochtends als doordrenkt papier van kranten
de tafelen opgedrukt. Merz. Steeds meer & dieper dan goud stootte de
gedachte door : het was als niemand dat hij waarlijk telde. g INITIATIE
INITIATIE INITIATIE Blauw rondom de galmende ruimte met, net als in
kathedralen eertijds gezangen, het snerpend snijden van zandsteen ter
verstomming van de enkeling die niets gegund dan in orgelpunten stilte het
rustgevende razen van veraf het stadsverkeer, gehurkt de kogel draagt die
aan draden hoog gespannen hem een holte drukt in het achterhoofd : zo boort
zich tergend traag de wereld een begin. MAAN Voluit een roos, spreek je haar
uit : blauw, zeg maar, als het blauw in het glas van een blauwe knikker.
Trapsgewijs mischien, raak je haar aan, af ? Niet : geluid dat ze dan niet
maakt alsof je een vlezige oorschelp een vraag krabde. Een verhaal tot
stilstaan toe bezongen, zang, zeg je, maar onderdehand,-. WERF Bezoek je een
stad, verwordt ze voor je ogen, verheft zich en midden de werf is ze al jij
met je kind & zij met je kind & wij met je kind, kortom de hele etage van
het plein zodanig zonnig lachend vergeten, dat de treinen al vertrokken zijn
in de bel waar je stond de stad te bezoeken, alsof het onmiskenbaar was dat
je haar al miste voor ze je vergat op het genoemde plein, dat je het je
nooit zou vergeven haar lach te vergeten. HANDVEST Terwijl je de hand
aangrijpt, herlegt die zich duizendmaal eerder al in de plooi, zoals net zo
vele dingen de kus op een gekloofde lip kil droogwaaien. Terwijl je al in
een schip de wereld af wil varen, blijkt net dat het een bolwerk is, en jij
ermede ingenomen spreek je al van renaissance de wolken in. Terwijl er op
papier nog nooit en nu niet iets staat, ontstond, heb je het haar al
onomstootbaar toegeschreven. WASHANDJE Delicaat, als in reclame, ligt haar
hand, nog nat, net nog, ach : laat maar. ZOMERVERGEZICHT Bijna kinds
aandoenlijk al, dit tekenen namelijk van dingen als wolken tegen een
ongehoorde zon. Het zomert, maar hoe vet je ook de lijnen aandikt, zichtbaar
blijft het slechts waar het ophoudt. Zoals het hoort, denk je, kind dat
stijfhoofdig toegeschoven lege flessen vult, zo koester je de dampen, wil je
vast de kringloop van water als kortstondig heilzame koelte een wang
aanhouden : deze, dan deze, en gindse, gindse. NADERHAND Met open mond
aanzie je telkenmale de zonsverschuiving, hoe ze van je vingers af vergaat
en op de tip van je tong die haar instemmend toeklikt, ligt in de heilloze
nacht als laatste knik de geblokte naam die je ophikt, waarna het hoofd het
melkwitte tafelblad rijkelijk aandikt. Onderhands tikken de nagels vergeefs
nog een metallieke zang, vergeefs als het vergeefse vleugelwieken van de
vlieg die de weg uit je haar verloor. Naderhand klem je de dag koppiger
tussen je tanden, vergeet nooit nog het blauwe bedrog in je spiegel, de
gesloten belofte, ooit : brandlucht van een eertijdse dageraad. ROOS
Rondgesleten stenen stapelen zich af. Omgord gevaarte splijtend in de barst
van de afgewende blik. Anus mundi. Rook & 's morgens op de marktdagbus het
torende zicht op het naar je geaardheid krullende wicht. Roos : lekker stuk.
DROOMDOOD De gestalte die je was, daareven, de wandelaar die toen halt
hield, zich omdraaide, vervaagt al in het park : wellicht geurde er nog wat,
zag je het nog te vatten als verwelkte bloesemgeuren in je brandkast, een
verhaal dat afgesloten zijn plaats bewaart, waar het niet eens wenstte te
zijn. Loodzware, dichtslaande deur : zo klinkt dan de klap die de droom
maakt, als hij stilvalt, vierkantig door de opgehouden leegte op de stilte
ploft, zich verder slechts als lijk laat lezen, uitgestrekt op de plaats
waar je was, die verdween, net, toen je halt hield. LES Als, zo wil ik je
het nog zeggen, een glas met zingende rand, een speelplein en jij er loeiend
op, diepgroen beslagen als een boon die je na het koken schrikken laat, net,
zo wou ik nog, nu de bel ging. MORS DOOD SOLVITUR (Hor.C.I, 4) Los en leg
weer aan : vat in luwte de verwaaiende galm. Hoor toe, herdenk de spankracht
van de kramp bij het bokkig stampen van beslagen winter- hoeven. Nu vermanen
de dagen : luister, oog je het al ? Offer een gebaar, teken niets, snuif
Siciliaans. Bij goden dit voorjaar doorzeefde rozen in de afslag- bak : sla
toe, sta op, verga. Toeslaan, opstaan, vergaan. All together now : (pang,
ing, dedede) VIDUS (HOR.C.I,9) Kijk nu : onafwendbaar stuikt dit licht de
top af, verheldert van de schreeuw een sluier schijn gevat in het nog
doorzichtige ijs. Zie nu : het kraakt zich uit in het zwichtende bos, & voor
het klatert, breekt, plakt de beek al haar tong aan je roestend verweer.
Vlug nu, toe maar, Thaliarchus : neem haar waar die lillend voor je ligt,
drink je aders open, stook vuriger de goden het goud uit. Hou je vingers in
de gaten van je stralende masker, braak haaks op het ijle, jij, jongeling,
een streep hitsig hikkende hitte. POSCIMUR (HOR.C.I,32) Bezocht. Ter staving
spaart mijn hand het wit op dit vergelende blad : het krult & maakt zijn
klank tot wet bij het kraken van een vingerbot. Een golem tokkelt nu zijn
lust om steels een knop tot moes te knijpen : klink & kerf dan mij, o lier,
de zwartst versteende bloei van rozen op het hoofd & klik dit zonneleven
alsnog ondertonig vast. NON (HOR.C.II,20) Niet het frele noch de lus van
lucht die mij omspant verbrandt, niet ik, misdeeld in koperwaar, niet ik zal
iemands plaats benijdend tranen in het oogwit mesten. Dubbelzinnig anders
zal ik bij herhaling niet weten te sterven, in gekende spreuken blanco
bijgezet, mij als zwaan met de stilte herenigen. In wolken belletjes Berlijn
wittend weet men van mijn hek net niet de naam te noemen in het vol gestolde
spitsuur van New York, Nairobi, vast ook Tokyo. Laat vergeefs geen klaaglied
zwellen in wat trilt van leegte, de holte die ik je openlaat. O
(HOR.C.III,13) In stilstand slaande kilte : seizoens- hoogstandje. Plausibel
zijn cidergetintel, brandkus van motten, afval- ligge Hondsster blakend
naast zijn gebeente : doodsvoornaam eik op knapen afgeknapt. EXEGI
(HOR.C.III, 30) Toen in stilte mij vergeten al uw ruisen overdonderde en
verdord een druppel regen mij een zondvlaag horzels in de nek was, brak mij
nog van u ontdaan elk streven af op haarfijn cru gerekte zeeomspoelde
stippellijnen; toen brak, als steen van roos gebarend, ik, in mijn kalend
zwijgen, op de bieptoon af en zei : in deze vloed een spitse schelp, stuk
gevormd, deels gelaten, datum bij het loze van uw aarzelen. PHOEBE
(HOR.C.S.) Zonneklaar is deze eeuw het al niet meer te krijgen dan toen de
maan hierin nog leider was. Je gebaar, gewiekste kramer, lijkt slechts
belangeloos voor hen die 's nachts de markt bepraten. Openbaar gist het
geraamde tal lijken tot hun aangezicht dit heden niet meer binnenkan. Sluit
haar maar binnenskamers, ransel van geen kansel je ratels, bid maar niemand
aan je kralen. NATUS (OV.M.I,78 e.v.) I Gouden kruin, hemeloog, spiegelende
zilverschaal, bronsbuik & onderaan de sijpelende brak water- kraan,
loodzwaar op in ijzerlassen lossende stellage van sterrenstof : sic, zo,
het, jij, onik, japetmanskunstje, sta je deze blinde aarde aan, stuik je
era's naamloos in. II Kansloos verankerd,tragisch begint het je dan te
dagen. Kraakscheur, eerst, in het zeil, vleesrot aan je geplante klompen,
haarklievende ijs- winden & aan je schenen vuur- stormen voor de stilte van
de koortsnacht : nacht, het zwart tot in de hemelnok & dan het sluipend
verwoestende, roestuitzaaiend woeden van een oerberuchte geelzucht. III In
sidderende repen klam bladgoud steekt 's ochtends de eerste zon je resten
aan. Verwaaid, verward, bij voorbaat moegesard, knipt ook je de aarde in wel
duizend ogen toe. Driemaal rinkelt dan schel van luchtdoortrillend heil het
lang verwachte belletje : over zeeen kan je voortaan als uitgeplozen
eeuwigheid lopend op de planken staan. SPELEN DAT HET DONKER WORDT Spelen
dat het donker wordt : zo dook de boeman nacht gebrild op ski's de kamer in,
brak daverend het raam tot een spiegel van waarachtigheid. Kijken dat het je
ernst is : met lampen in je kop & een rimpelende voetganger waar je haarlok
klefte, voor je het gordijn dichttrok. Dat het donker werd, speelde je & zij
die lachend aan haar fopspeen trok, schreef nauwgezet het gepaste getal op
de lat. Van tuinwerk dromen, uitgespitte grond en of je daar een parel trof?
Niets bleef bewaard, hoe je het ook prijsgaf aan de tijd dat je nog bestond,
hoe ook je het van griekse schoonheid, haar scherpte losgewrikt & van de
aarde afgebroken vond : een gaffelfragment, het uitgeroeste nagelgat gebeten
op afwezigheid. Werktuiglijk stond je aan een belt dit ereteken af. Afdoende
werd het instappen op de trein te Booischot van de postbeambte nooit
beschreven. Dood is alles wat wij wakker zien. Ontwaken, zo, getrouw de dag
die plots het zonlicht ziet die bij haar thee gedroogde abrikozen eet, een
dame op haar stekje slurpend tussen vlagen regenval in januari & die
misschien die dode aarde van zich slaat in mostar waar het ketst & moorden
gaat weer zo meteen & voor een tijd nog wel die zich voor haar & de ober om
de rekening nu dadelijk niet stuiten laat : zo getrouw de dag ontwaken dat
het respectabel is & elk gerucht van hoogste tijd gelijk de kop indrukt. In
tegenspraak jezelf de vloek ontzeggen, verblind door hoe de zon zo ijzig
laag je oog inketst & murw van de wind die weer de andere hand dient
aangeboden. Een hoofdvol kiespijn schud je meewarig de woorden toe, voor het
kwaadste spreken uitgedost : het leed, geen twijfel, is de stilte
aangewezen, & waanzin het klapwiekend uitslaan van luttele veren. Heroisch
wordt er zelden des winters een leven de dood aangedaan. Verlangen,
bijvoorbeeld, dat de mist de voorjaarsdag een glans verlene, alsof het
verder niet meer hoefde. Roerloos, hooguit, op het randje & door heel gaarne
te kijken, zie je nog iets. Voor beweging is de tijd te klein : de klok
vertikt een eeuwigheid, een trein ontwikkelt zich, een wijzersprong & alles
eindigt zoals het net begon. Verlangen, bij voorbaat al, de hoop tot het
zichtbare te beperken. Over daken turen, naar naden speuren : elke
achtergrond een nieuwe afgrond. Van dak op dak & heel erg wit blijft het
pluimsliertje schoorstenen tonen. Stampvoetend tot hier de laatste snik van
kleur verdacht mij uitlijnt, valt er niets te beginnen. Al hapt de hond zich
dol, sneeuw herhaalt zich niet. Valt, hoe plots ook : een goed oog erin. Je
hebt voordien & weet hoe ook uiteindelijk het laatste pluisje van de
paardebloem iets raakt. Ondraaglijk echter, telkens deze winternacht, wordt
de herinnering aan hoe het spel het licht deed duren,- alsof het zo niet
verder kon. De kamer stelt zich in, open als de zee & dood- gewoon van
zichzelf & kwaad niet geweten. Alsof niet meer dan dit zichzelf was,
rimpelloos : 14 SONNETTEN Een winteravond slaat de wereld af, een blad en in
het licht daarvan, in zilverlingen, drupt elke tel een lek gerinkel uit aan
hun stad verzoende kranen. Hooguit blijft een laatste meeuw nog krijsend uit
het zwartst betakte grijs gesneden tot ook haar woord zich spiegelt in het
ijs op het oog van de nacht : bid het licht dat ijlings uit de kamer vlucht,
& bid de stem die naarstig, slag op slag uit poederdroge rozen wordt
gebannen, bid de rillende engel die zich in ademnood het gedoodverfde ding
benoemt, een ik, bid dat daarin nu dit alles nog verzinken mag. In havens
opgebaard, vuurrood geprangd tussen drijfijs en grondvorst, hout, des zomers
rot van zee gehaald & toen de herfst haar vale zeil verregend had, voor dood
aan land geklonken, verlinkt als brug aan polderwegeltjes, een mijn ter
ondersteuning van de diepste schacht : scheepsskelet dat nu zijn kamer
tooit. De zondagsverf gebaart in overvloed van voorjaarsstorm en een gemis
aan klaarte die de kruik hem schenkt, dus dat het weldra barsten gaat is
hem, die onder golven dekens haar te water laat, een kwade zorg voor morgen.
Een voetnoot nog, een praatvaar op pamflet, een buitenkans is dit gekleurd
missaal door negers in de gleuf van dode huizen gemurwd : glanzend wit
belakend ontvangt, met zure port en toastjesmeel, het salon de
maandagavondrevolutie. Verzilverd is sinds lang het werk dat nooit
voltooiing vond, tot klatergoud geroest elk zwaard dat zich een waarheid
boorde : in een lade die de tijd ontloopt vreet een virus al de dagen aan en
niemand kan de zee nog lezen. Een mens, bevroren tot een vaag bekraste zuil
van rook in ijs, branden dra de letters door : een voetnoot nog, een
praatvaar op pamflet. Het vallen, regelrecht door kale bomen van nauwelijks
vertakte druppels, on- gehinderd haast : zo snel is stervend loof de aarde
ingegroeid. Waar het om ging, gaat, is als een zenuwtrek uit het gezicht
vergaan. Herhaaldelijk : een lichaam stelt zich op, stuikt in & laat zich
nooit nog lezen. Afgaande op de vleugelslag van meeuwen & wat voortdurend
vragend zij een woord aandoet, strekt hij, die stapt & in verlatenheid haar
duwt, niet eens te luid of lang niet eens, maar in een pijnlijk grand eca=
rt
overlands haar da van zee tot zee. De barst breidt uit. Een lauwe wind
bekrast het zilverwerk in bomen, een merel vreet zich roodgebekt door't
laatste ijs de modder in. Als hersenvocht vloeit uit de open huizen in
dampend grijze golven vol van hondenhaar de doodsbevlekte winter weg : de
angst verbeeldt zich in een groet, een overslaand gebaar, een schoongemaakte
hal zegt kom erin maar weet zich nat nog met de voet getreden. De lente
lacht zich hol in helse stormen, & droomt zich nachten geil van bloei, & 's
ochtends stijgen zwermen witte meeuwen hoger dan de dreigend lage zon hen
kleurt, hem priemend wekt tot oog in wat gebeurt. Een tak breekt af. Een
late loper traint zich hier in lang lopen, de vijver vijfmaal rond of meer,
& schrikt & schikt zich van zijn pad een plasje in, bespat de nieuwe blazer
die hij net nog had & hem & wat hij toen had toegedacht, sprong open, over,
zette hem de hak & buitenmaats geblaf, vond zijn hondje, hoorde 't gruwelijk
teveel geketend toe dat naderde in 't zog van de verontschuldigde : de
grauwe herder die de boete gromde. Een tak brak af. De laatst bewaarde
ijskadavers zakken in de brakke bak, de niewste kom, vol zaadbeladen sterven
dat niet aarden kon. (I.M.S.B. + 1989) De lucht klaart uit. Een open venster
staat open op een open lucht & hij staat hier & hier staande is het
afgelopen. Stilte, volle maat. De heg wordt groener dagelijks & dagelijks
dichter & dichterbij hier een beetje zelfs. De heg vergeet hem staande hier
& hij de heg & 's zomers loopt het verder uit zelfs nog, tot het glas van
alle vensters zo zich zuigend sluit, alsof het met een plop iets imposant
poneren wil, maar het wellicht van spreken breken zou. De bonte gekte lekt
de huizen uit door open vensters in de open lucht, de heg wordt groener &
hij staat hier & hier staande is het afgelopen. Niet. Verder. Hij. Een
misdaad loont. De oude schuld herleeft al beverig in 't schriele
ochtendzingen van treinen die op lijken rijden, heeft hem die haar beging
een winter lang van niets ontdaan, volledig stil & kil belaagd gestaag,
alsof geen helse drang in hem of haar, zo vol van onverschil, hen scheiden
wou & tijd van alle dingen. De stad ontwaakt. In files ingebed leest ieder
die het wil wat opgeld maakt & wie de ring ontgaat & 't lezen staakt,
verstaat geen vlek van wat hij morsen wil, want stilte zo ontketend
overhaakt zijn hang naar haar & de lente dadelijk tot doodse wet. Onder
dwarse handen spant het ribfluweel de huid in groeven naar het graf. Haar
onmin wekt het zwaar verzwakte wrijven op : dit spel ontaardt tekort gedaan
in ongemene siddering, een obligaat droget waarmee zij droogweg diep in 't
merg van al haar bastaards snijdt, & 't zoete zoemen van viraal gezag
blootlegt waarop zij naakt een daad de tijd ontzegt. Zij laadt zich op met
aloud leraarsnijd & wou niet tot zijn spijt wat hij altijd zo hardleers
steeds in haar verborgen zag. Ze weet & heet hem scheppend erfgenaam & plukt
zijn witte zwijgen tergend langzaam uit haar goed van ruwe, vaderlandse
inslag. Grimmig groent bijtijds ontworteld dagelijks de stramme stam wat
aan. Een scheut is gauw door late vorst voor haar ontraadselt onder zode :
misverstand, want zonder blos bleek onder mos zijn leugen een toonbeeld van
het lijken dat gestolen van zijn zolder & voor wat schamel geld als tijd
verheeld, bij haar thuis van nijdig ros het zinnebeeld. Met niets van hem
nog is zij ingenomen, doet zijn woord in kranten af als kolder & houdt niet
op te smeken, onderkomen. Verharde wegen tonen op zijn jaagpad niet hoe hij
haar snuivend zocht en dronken hakte, verleden bloed, ontzielde tijd die
haar verliet. Homeros was een sterrekundige, verzon hij nu als grootste
deugd en wat geschreven stond bevreemdde hem niet meer. Hij beval haar ten
huwelijk en spon zich diep in haar : een lila toverbol in slierten
uitgezaaid, een ritselen, gesluierd rond haar hals, dat terminaal haar
doordeweeks geklets verbond in delicaat geraas, een gaas met perspectief op
wat er was, geweest moet zijn misschien, dat was niet klaar. Af en toe
begroef hij haar een teder graf en stortte zeeen stilte over haar verderf.
Hij werd haar rijk, want sinds zijn schrielste hanepoot, schreef hij haar af
tot in de dood. Doorboort dan plots in drift de drijfveer zijn hand & wendt
zich spoorslags van hem af. Verging niet ieder die het vuren in de heuvels
hoorde & in rivieren enig doelwit trof, het zo ? Zij zwijgt & lijft zich in
bij wat hij deed, een daad die haar drukdoende verving bij wat zij sierlijk
meed als ongehoord : het aanslaan, namelijk, in stilte van een do. Werpt hij
nu te vroeg zijn blik haar toe, zij keert zich af & spiegelt in een droom
haar leegheid aan zijn volle schroom. Bos. Een hert duikt op, zij noemt het
ree, het wintert weer, zij mompelt nog & eet wat prangt. Hij drinkt wat,
breekt & bloedt. De boog die hij beschreef vervult de steen. Hij weet zich
aan beweging meegedeeld & telt met haar hun inteelt nauwgezet : wat in
vervollediging hen toekomt & wat niet. In kringen wordt een vijver zijn daad
aangemeten. Wat niet past verdwijnt & drijft terzelfdertijd al boven. Het
vriest niet, maar wat zou het zonder warmte zijn. Likkend aan het mes vreet
ook ter dood een wolf zijn bloed. Haar huiveren schermt hem van de koude af.
Opnieuw zegt hij haar schouder aan hoe hij door haar is aangedaan. Lente. De
steen vervult de boog die hij beschreef. Hij sluit zolang de avond uit haar
naderen & uit haar spelen, even, dat zij lopen kon, is elke vorm van val
geschrapt. De scherven zetten hem beweend weer regelrecht, paraat beschreven
in de zetel waar alsnog geen woord voor is. Zij let nog niet op noten : hij
maakt haar de wereld uit & is tot haar vermaak hertekend in de lach die hij
als vanouds herkent. Zij leest hem wel, maar spelt slaapwel als hij weldra
de kamer donker noemt. Nacht. Het licht gaat uit. Zij fluistert nog in
dieper donkergroen een rozeblad voor hem & stiller al voor haar de bloem. 3
LIEDJES PAPA MAAKT DE LENTE NIET De jongste dag begon met kraaien, naar
dansend licht dat viel voor haar door ongekuiste kinderkamerramen. Nog
winterlijk was daar de zon in opgeknoopt voor het stelen van paarden uit de
droom die zij ontloopt. Zo zingen lastte zij de vogels dat de botten
afgetekend in de bomen hingen, zo gonzen gold haar kraaien de bijen dat het
haar beloofde zou beginnen, zo schril doorsneed zij schellend mij dat ik mij
verpreken wou aan haar en mij allicht te dun tot land ontrolde en laaiend
wakker werd en blij. JULIREGENLIEDJE Klinkklaar klontjeslicht tikte haar
pinknagel het zonneraam aan. Prikroosje zij, klokte mij plagend de boer en
ademde dik haar lucht op mijn bril. Schellebellend scharniert al de
stadstoeterbus en de deur en de dag, dag dag, haar toe. Dook onder en toen
al gedonder onder het breekbaar gebroken wolkenbestand. Droomt zich door
druppels niet gehinderde vlinders licht in mijn hand. DRIELUIKJE VOOR LOTTE
I Toedracht van liefde, kind dat zich aan denkbaarheid ontrolde, ons te
boven kwam en diep gedoken nu op onze dagen dobbert : boei, in zeeen tijd
het meeuweteken. II Kuikens, beren, eendjes, papegaaien. Mama's onder
lakens, papa's zeggen kiekeboe : kraaienest naar steeds elders opdoemende
eeuwigheid. III Als je land roept, is het ons dat, de oubollige
werkelijkheid, felgekleurd in schelle klanken : aangemeerd bij
onverstaanbaar kelende, kakelende inboorlingen, blij op je eiland aanbeland.
2 HAIKOE'S BEVROREN VIJVER Ijsveld, glazen oog. Op het orgelpunt stilte
kucht droogjes een gans WINTER De maan sneeuwt stilte. Zwijgend schept de
man 's morgens zijn naam voor de zon. HERINNERD GEDICHT In de gouden kast
belaagd door de strak gespannen veerslak, slikt het zelfs niet van schrik.
Bevrijd zoemt de tijd, het vliegwiel herhaaldelijk op zijn plaats gezet. Op
glas, een spiegelscherf, krast het plots een kras en stuikt voortijds
eenkantig in. Elders weet het zich wentelend een punt te vinden en laat zich
lang en stil in schijn aanzien, zoals waar in hout twee jaren zich een
groeitijd lieten. Vergeefs leert men later van alle onderdelen weer kapotte
klokken te maken. 2. INTERLUDIA LEMMET Zilver draaiend blonk het ijl & zonk
verstild de weide in. Op een steenworp gleed het heft je glad de hand uit.
Wat het inhield, werd je nooit te los om te bepraten, verraadde nooit van
angst zichzelf om in je vast te liggen. Was het bloed dat nu verstold de
snede tekende, of is van wat verdween dit zwart de ongegronde tekening ? Je
spuugde, wraf & geeft de aarde grif je schaamte toe. HONGAARS De hand
vervelt, een lijn ervan vervalt per dag & wordt als nieuw hetzelfde land
toegewezen : dat is het & dit al evenmin zoals een hond niet denkt een =
haar
van het oude te hebben aangemaakt, of wat een vrouw geknield de kerk in
rekbaar maakt van de verschrompelde klacht, niet meer dan dit & dat dan
evenmin. Zoniet, daargelaten : bosjmek. SPIEGEL Ligt er gedegen onder het
draagvlak, de blauwe soutane die de blik ophoudt & in haar ruisen laat
verwijlen ligt er vereeuwigd, onbewogen toeverlaat, nu je haar indaalt, haar
zijden nachtverhaal onderschrijft & kwijlt als gek van haar, de
zeewaardigste herinnering haar hoofdschuddend ophaalt, uit haar diepste
oogzwart toewenst, lag niet onomstootbaar daar : ontbonden weerklank nu,
vervaagde vlek, van drijfwier, zeg je, loze alg. HET LEED DER LAGE LANDEN
Een duimbreed telkens schuift heel wit het schip de kustlijn af & aan van
Nazare. Haar voorbeeldig getaande huid is door het blauw boven de duin zo
scherp omtekend dat het afdrukbaar is, op de gekende tegels, bv., waar
hetzelfde blauw dit land is ingebakken & zich onder glazuur van aanraking
onthoudt. Snel, besef je, diende een vinger daar gelegd, & nu, in de strakke
hals als ze lacht bij de optocht der rode bombeiros van Amarante, Portugal.
WOORDBREUK (ARABISCH) Het opgespannen doek wordt grijs & zwaar van de dauw
boven de pratende hoofden. Haar toegewijd reikt je hand & raakt niet haar,
maar zich in onmacht rekkende het doek & van de donkerrode lucht op
voorspraak van goden beducht, glijdt in je palm & breekt de druppel vocht
haar toe & op haar bovenlip staat even zilver als een omkartelde wolk de dag
het kussen toe. STRETTO : 'HET DAGHET...' (bwv 1066) De dag kwam aan de dag
die aankwam de aangekomen dag : een bloemknop openbrak in bloei gebroken dag
die kwam & hoopvol open brak & liggend daar zich- zelf in bloei verblijdde
op de aangekomen dag, dacht ze, zij zichzelf & hem in bloei vergaande &
verder in de dag kwam aan hun beider schreien in licht zo hard die dag aan
die aangebroken dag. PATRIMONIUM Een pad op, zware wolken tegemoet, is
Afrika onder een breughels hoedje moeizaam een man gevlochten. Het deugt
niet maar de verf is goed tegen de regen bestand, al laat het linnen in twee
gaten de wind het blazen toe van maart & spanning af van dit verworpen
oppervlak. Het maakt niet uit, je neemt het mee & laat je uitgelaten hond
het zeurende zingen geuren van mongita a., de blindeman die vingerdik zijn
schuiloord uitgestoten, de wanden van je woonst aftast & trager dan de
matste schildpad in je kelder kruipt. RIGORISME In vreze om larven die
minzaam ebbehout tot zwartste nacht vermalen, wanhopig om regen die de witte
twijfel voor de vraag van antwoord dient, & rillend om warmte die het
geroofde ei gaaf de grauwste bek uitstoot, kokhalzend het leven aangebeden
als de dood voor je aalgladde dageraadswoorden. TUNNELVISION Een mondvol
spuug & bloed dat kelderkil een tel zijn kin aankleeft, glinsterend oplaait
in een naaldje napolitaanse zon : felst bevochten landkaart is zijn
avondmaal dat even van zijn zwart op doodsprekend bleek & dun gezaaide
stoppelbaard niet scheiden wil. Ik heb geen land & bovenal, sprak hij
terwijl il duce al zijn gal om vaderleed in toorn ontsteekt, bemin ik niets
dat is & van wat komen zal slechts de geschiedenis. Hij cirkelt al zijn
hoeken af & daalt in dolle trechters tot het brandpunt van zijn cel waar
niemand hem onthalst, bevreesd omhelzen wil : het werkwoord, caro Malatesta,
'spingere' is van uzelf ontvleesd, beroofd, ontspoort. KWINTET VOOR L.V. 1.
Into the rose-garden Een bal van goud rolt vurig over daken, steen &
grasperk, kloosterkerk & hout dat in je tuin tot molm vergaat & voor een
wolk je plek betrekt, vertrekt een trage hand het beeld voor je
sluimerzoekend oog in strakke vouwen naar een hoek & geeft aan
jongensjoelen, galm van droom & vogelzang het eenheidsruisen mee van rust
aan zee : zo duik je gans gedwee in wat zich nu ontsluit, de gang die
afgesloten toch van angst & pijn je borst tot stilstand dwong, dat de dingen
die al wakend van verlangen in hun woord gevangen onuitspreekbaar waren, nu
al slapend aan je zwijgen luid hun namen geven. 2. Voices Je leest het boek
in afgeronde vorm : het staat er niet maar is er rond geweven. De weg terug
ligt voor je uit bezaaid met kraaiepoten, hakend naar je eerste pijn : een
zeemeermin heeft op dit punt haar ene staart gespleten voor een been of
twee. Kopje onder, duiken maar : nodeloos dit zoeken naar een klare lens in
volle zee. Aanverwanten worden op je wenken opgediept : de glimlach ter
herkenning van een weggelaten woord, stilte na de eerste sneeuw, de bloem
die bleek van zoveel aarde toch je ochtend met een geur bereikt. Een vogel
zingt, een kind schreit, een wereld lacht je adem op & is verblijd. 3. The
still point De pit hangt stil & blank, van vlees ontdaan, aan de kromming
van haar steeltje & je strakke kijken naar de kerseboom in je oma's
achtertuin is ademloos. Ook in het eeuwig opgewarmde kopje zwart met
cichorei zie je nog wat ze zei van dode achterneven in de waterput & van de
zomers toen rest niets meer dan zweet heel even op de koude steen van
kindervoeten nu : blind aan tijd gebonden is het zoemen links boven van het
ene diertje in de losbarstende bijenzwerm. 4. Breathing the space Het raa=
kt
je niet : het staat je aan. Het gebouwde heeft niets behouden van de
verhouding der ingezetenen tot wat hen voorstond : god is dood & weerom is
het kerkbezit bezeten van het niets dat zij halsstarrig hakten in zijn al,
een vorm van buiten die niet binnen wou. Maar nu je van de witste zon de
zwaar getrokken grens betreedt & tot je naam geslagen wordt, ontzet je
warmste leden al als pingpongbal het koele, stille duister in ziet zweven,
beef je even, voor je bruusk de klank invalt die hier als glas het licht
aansnijdt tot waas, tot mist in aardse duisternis. Het staat er niet : je
raakt het aan. 5. Nothing matters Het leven dan is onaantastbaar : dageraad,
de zon komt netjes in het magnifiek geplaatste kathedraalrozet geschoven &
't monotone tikken van je naaldje ik op het je toegewezen raamluik in de
zwartglazen muur breekt af, brak door & barst in polychrome schittering. De
prins aan scherven stamelt in dit licht van ademnood & jij nog minder dan
nooit bij het teveel aan noten : een Messiaanse melodie van merels, duif &
pauwen haakt in je hang naar nacht je naam om op te staan. DAT Het geeft
zichzelve & zingende prijs des ochtends als regen uit een wolk of wat een
erwt kan doen. Het schuilt & schuilt : het schuilen is het ingebakken,
uitgewrongen als het maar was, is. Het scheelt je dat. NAAR ZEE Het
gefrunnik van je dikke duimen hecht belang aan draadjes garen. Het
lappendeken van de daken dekt je kruin die kaalt, kalm toe. De weg des
zomers heeft geen weet of bergt een vaag vermoeden op van implosies in een
bubbelbad, de babbelzucht die in je cellen plopt & zilte geur je neus
ingooit van rotte vrucht, vertoonde heilzang bleek & lauwe lijken op de
rimpels van een afgeborsteld maagdenvel. Dit wedervaren stoot je stramme
toren tot een teer geschelpte hindernis. C.1-7. 1. Omwonden hoofd, bevliesde
hand, in ruis van roem verschanst skelet & klaaglijk in de kortste zomerwind
: Uw woord verkrampt een dag & is om lichtval uitgesponnen punt, een eeuw
een pop, lethargisch nu van nu & niet de zwangerschap van leven uit de dood
ontdooit. Zwermt eensklaps dan haar wraak gespiegeld in Uw glas, mijn oog,
haar blauw ten hoge hemel uit : het is dan donker nu heelal. 2. Het is dan
donker nu heelal, nu van het hofdeel eerst beloofd een letter rest, 't
verworpen ik, een ons dat voor een dag of drie in 't vaalste licht van
eenheid droomt, van god die gaf & vlinders baarde. Spreidt dan van daar, Uw
hoge zang & het diepst doorvoelde pleiten voor lief & land & leed ten spijt,
het zwijgen, driftig zwaaiend uit de knop die prangt & splijt, over U, Uw
blad, mijn zien & stervend waken niet eenzelfde, stille droom? 3. Een-zel=
fde
stille droom van waken uit het hoog-betwistte laaglands leed uit scheuring
van een zin in zinnen, die in 't rimpelvel van tere vrede wonden stoten,
koortsen open sne'en ten woeden geven & het zoetste van gewild verkozen
honingzoet van elks Voorhouts lijf & lustenbloei met van schand' & hoon &
spijt het vliedend eeuwig, aardse onderwerp, donker kleuren, zich verderven,
rood met dood berijmen, koud behouden tot geen kreet nog beeld kan geven. 4.
Tot geen kreet nog beeld kan geven fluister ik, ontvang van hese klanken &
Uw spel, Uw hel, Uw spelen & het helen, zon & rijm ontstolen appelblos, wat
blinkend roze nooit vergoeden kan wat zich ontstijgt, verniet & slaperig mij
verspreekt, ontzegt, & 't dwalen van uw geest in mij als daad verlaat, Uw
raat & 't schijnen van Uw land ontkracht tot niemand ons nog dodend roept &
noemt & zegt & dat voorwaardelijk nu nog meer dan ooit met U : Uw rijk kome,
Uw wil geschiedde. 5. Uw rijk kome, Uw wil geschiedde want het mijne loopt
in't knellen van mijn vastste vuist verzand tot zand ten hoop : een dorp
verwaait aldus bij 't lichte zuchten van mijn laatste wil een levenslijn van
haar verdaan ten eind, het slot op mijn nood, mijn dood haar lot ten spijt &
in't vlieden van mijn zijn uit haar, haar warmst geboden roos staat
afgetekend elke korrel van mijn liefde doods verhit, verwoord : kom vriend
nu gauw, mijn ster' is heen. 6. Mijn ster was heen, Uw nacht liep uit langs
open beten, van woeste baar de bede in een onverschillig land gebeten :
misbaar van een nacht, een nacht & drie dat ik zo vol van U de dag verl=
iep,
haar klaarte in mijn nacht versliep & van haar wezen tot Uw vaste waren
licht niet, vuur niet, lijf noch lief noch van Uw hemel d'aardse
constellatie noch d'hemelse vertroosting van een blijvend aardig zijn, noch
U, noch haar, noch mij, noch van ons aller lot het liefste zag & blind &
donker schreidde op het donker waar mijn zwijgen zwart verloren lag. 7. Waar
mijn zwijgen zwart verloren lag zal ik nog zijn & U ook mij nog mee, want
zijnde is van U het woord gezegd omdat wat anders kan, zich mij ontzegt. Ik
heb niet lief, mijn leed is mij te groot, ik heb geen angst, mijn lief is
mij om leed verdaan, ik heb niet & niets is wat ik heb omdat ik heb & wat ik
heb is niets. Genoeg nu vriend, verdwaal hierin, van hier zal hij die brak &
brekend bloedde U verstaan, & Uw vast- heid wedervaren als een zucht die uit
haar mond mijn mond zo mondelings bezoekt, betracht, veracht & vromelijk
bemint. AAN K. Je was de hof waar ik bij dag kon wijken. Bij d'eerste straal
van 't dagelijks ontwaken, Week dagelijks mijn nacht in plooien, waar Zopas
je lieve lijf van goede nacht mijn leed Ontgleed & wakker mij in 't zachte
laken liet, Jouw dag ter ere & haar, die 't al wil kleuren, Zij, ons zijden
Lot, een kind van godenkeure, Met kleuren van een dag die uit de wildste
nacht Van prang tot praal & schittering ontsprong Van bloem & struik & perk
& boom & kiezelpad Tot waar ik vlinders zie ontpopt uit wat ik had : Je
hofje, juffrouw, waar mijn dag kon wijken. OCHTENDHANDELING * Je hand deelt
je haar in ademzuchten vijfmaal op : zo hang je diep aan haar, haar zien de
zee, jouw oog het parelpunt waar 't zilver zich op 't zwart af- stoot & komt
& sneller klimt dan jij nog dalen kan; zo reik je nog, lijk je tegen stroom
& water in je lijn van hier tot nu te willen rekken, wil je haar andermaal
je rechtste denken, je lichtste ommekeer, je lijf als dauw in haar
verschenken. * 't Is zeker, datter wel een traentjen uyt het oogh moet In 't
heugen waer men was, in 't voelen wat men is.' Constanter. Rad van Onrust.
DE CONSOLATIONE Verjaagt het aangebrachte niet - de daagse vloed die op je
strand dezelfde slag in bloedverwante waaiers op het onverschil van wind &
tong zo zalvend legt dat klank van mensenkind & ouderpaar in lussen
struikelt, valt & meegaand op je huilen kletst, - verjaagt niet het
aangebrachte, de inbreng der zeeen in het breekbeeld alg, zwaar gegronde
steen, de wildst bereden stilte ? 'T GELATENE * Je kijkt haar aan & zie je
niet het zich verstrijken al (voor het haar aanbrak), al het gezegde al in
wat je zei dat niet was of wat je niet zei dat je was & hoe verkleumd ? Je
kijkt haar aan & zie je niet het zich onthopen al (voor het haar aanbrak),
al het geziene al wat je te zien stond dat er was of wat je niet zag dat er
is & hoe verdaan (voor het haar aanbrak)? * 'When I died last, and deare, I
dye' Donne. The Legacie. BREAKE OF DAY Het daagt, je krimpt & wenst haar
heen. Het snijdt haar land in repen breed & goud gelijk, het smeert je kramp
tot heetste gloed & slaat van 't doodgewaande punt dit scherfje
sprekend-dode waan : 'Ga, verspreek in haar gerichtte stralen al je leugens
rond het leed & kleed haar lachend uit & lik je vreugde aan haar tranen op &
geef haar grim je duister-haat. Ga, maar tooi niet met je rode schijn mijn
glijdend uur in deze schrijn. 't Is waar, 't is dag, maar ga & laat mijn
dood hier ongezien gedijen : zo zal mijn schim haar dag nog wezenlijk
verblijden.'. CONCETTO AUG. 17 Ronding, haaks op 't dalen, node, van een
grijs van min gescheiden stemmenhand. Witst van vaal onthechtte, hoogste zon
op een dag die moeizaam regen draagt. Klank die uitgedragen eisen stelt aan
een roos door rif doorkliefde kei. & rood dooraderd vel op 't holle been &
dromers' tinteling in ruis van zeeen & onverschil van licht in spraak van
velen & als vanouds opnieuw aaneengeklonken diep doordringend drogvertoon.
ECHO * Een wolk is als haar tong geheven, wordt stuitend als haar taal, de
beek in vliedend vrije val van hoog verheven reikpunt, tegenarms in beeld
gezet, tot 't onderhandse graaidiep, het net geboende, dwaas doorstoken
spiegelvlak, door wind van plaats vertekend, om het zijnde gekeerd, van kim
ontworteld : hakt zo niet in geen tijd de dag je leed, je steeds verschrikte
pastorale klacht, je grijs gesmoorde zucht om duurzaamheid, je vastgeketend
triest uitlandig zijn, van tel tot tel, van snik tot lettergreep, dat jij in
wind & zij in jou verdwijnt ? * 'Vana figlia de l'aere e de la lingua'
Marino. ELEGIE Het rillen dat je dacht om haar is net zo weg & wezenlijk als
zij. Ze heeft je haar regen gelaten, & wind in een cirkeltje brand in je jas
& de komende loomheid van herfst op het gras, op je blad, in een glas. De
dag geeft al haar daden in herinnering & zo het voetstaps gaat van 't midden
weg, verdwijnt er niets dan angst om niets dat in je reiken ligt, komt je
alles zo vertrouwd ter oor , dat het je alsmaar onverwachter wordt, zo ver
dat je haar ziet, met je dag zo ultiem rond haar schouders nu geslagen,
hier. SCHEEPSPRAAT Draai traag toch, stuiter niet & vloei (de zeppelin hangt
hoog in zomers blauw & maalt je graden grijs & haakt & jaagt je schrikkeblik
op eik & schilferwilg dezelfde wolken in) : vertel je niet vandaag, vertel
je niet van haar ? O, (een toon ver- slaat een open noot, vervloeit een
slag, duikt op & van je hoofd keert elke klank weer heen & weer dezelfde
wolken in) kijk! (Kijk). MISEGYNIE * Je vindt haar dagelijks teniet gedaan :
een hoeksteen, liggend, die zijn rechte beeld aan d'afgehakte voeg ontleent,
ruwbouw, rood van braam dat in je hand haar land hertekent, stof in stilte
dalend na het vuur dat groeven openbrak, ontginning van een diep bedolven
sier- lijk zwaaien in verbleekte ochtendzon, klank van haar gefluisterd
houden van gekluisterd aan je schorre vreugd, de vrucht die haar voorgoed
aan uur & dag verklinkt. Je vindt haar stervend in je dag verweven & al je
zien verkrampt je botte oog om haar, de lach die uit haar boudste jurken
barst. * 'Oui, j'ai concu pour elle une effroyable haine.' Moliere
VERZACHTTE ZEDEN (BWV.1OO1) Je huid is om haar afgewonden, hangt in windels
met je toon bedrukt half- stok de hemel te bestoken. Je treurt niet meer,
een ader klopt de maat, het is je haar dat zwepend in je naakte nek de
kaalste melodie aanstrijkt, in strakke striemen echo's van haar
vingerzetting trekt. AUBADE (NIET EEN) Een spelepopje zit ze voltigerend aan
je tafel, niet aan tafel nu & lillend lag ze, sist ze niet de afgrond in van
je gespleten bed, & hing ze op de schrilste kiestoon niet van 't netwerk aan
je lijn & wrijft ze bij je lijden 's ochtends niet haar leed : onder 't mom
van hier te zijn of niet ? Niet een stad is er & geen mens op straat in
wiens oog haar lach zich met haar haat niet stekeblind voor jou zo vast
vergrendelde dat jij haar niet meer bent. Ze belt je op : hoe zit dat nou
voor morgen met ons Lot ? SPIEGELS BREKEN, DROMEN STAAN * Het nachtzwart
staat al klaar & van je kermen afgekeerd. Je droomt je kille hoop alweer in
onverhoedse, felle schichten van haar verste oog teniet. De straat klapt in
haar klauwen toe & langs je stoppelland spellen garamonden & galjarden in 't
scherp getrokken twijgenweb haar onverbloemde naam nooit uit. De wind
verwaait je laatste keizersdag, de nacht smeert meters foelie loodzwaar
grijnzend aangezicht op alle ramen uit. Ze speelt nog mee : het is je einde
niet, ze lacht haar lot & elke boeman uit, maar in geen oog staat nog je
ster te schijnen. * 'It was a theame For reason, much too strong for
phantasie' Donne. DAGERAAD 'D' agusto si vi do trenta castella in una valle
d'alpe montanina, che non vi possa vento di marina, per istar sani e chiari
come stella.' Folgore da San Gimignano. 'Danck hebbe die mij gaf mijn selven
te vermannen' Constanter. 'hodos ano kato mia kai houtei' Heracleitos. 'emoi
men oun, o file, katheirasthai anagkei' Plato. 'L' aurore sur le front du
jour Seme l' azur, l' or, et l' yvoire, Et le Soleil, lasse de boire,
Commence son oblique tour.' De Viau. I Je weet hoezeer de overslag, het bij
't uit nachten uitslaan van wat was of zij ontstane, het bij je omslaan tot
de dag, het bij je opstaan ingesloten, het aan je hemdsboord toegeknoopte,
't rond je glazen fijn gewoven web in 't zicht van al je aangewezen zijn, je
taak, je noeste haken naar een daad, in 't licht van elke lage, tijdig op-
gedwongen, volgebaarde zon, van schijn tot vale schemering vergaat, & hoe 't
zilver wil tot zwart verteren & 't goud door woord tot spraak verzweren & 't
inslaand nu tot nooit wil overslaan. II Zo 't inslaand nu tot nooit dra
overgaat is niemand ooit al 't aardse anders toegedaan. Geen raad is met de
dag vertrouwd, geen staat van waken houdt met nacht nog kennis aan. Het laat
zich bij geen licht nog zien, dit wicht, dat zuur ten langsten leste
afgestane zoet, dit zoetste proeven van het drijven zonder duur of zicht,
dat eindig eenzaam zijn, dit dralen zonder spoed & niemand wil wat de wens
in 't maken zift & in 't gemaakte rest van wil tot daad slechts d' om lust
tot indrang aangegrepen, in zon gerijpte, aders ingedrongen toegift & ieder
is het vast al eender aangemaand & elke schaduw is op 't zelfde licht een
streep. III Gedenk een schaduw als op 't zelfde licht een lijn. Gedenk het
uitgebeeld : de afstand van een kras weerspiegeld tot een kras wordt zo te
zijn gedacht, geacht als spiegelteken van wat was, dat 't al wordt
doorgehaald van glas tot glas tot kluwen van de steen in 't levend oog & in
't beleefde beeld van ooit een stenen scherf het leven warrig van een dood
het teken erft. (Je gunde je scherend aan de kras geen oog : classificatie
der zinnen in een verdaagd betoog. Bril, hand, kraan, mond, water, tand &
vlees, een klad van bloed in 't spoelen & je stem wat hees die zomer riep,
je kind een gele vlinder wees tot slag op slag uit 't rozig zicht de pijn
verrees. IV Bekijk 't verhangen van een doek op slag het rood bewerken.
Bekijk je voet door vloer & nood verkleuren, door aard' tot zavel toe & van
de hemel op het enig vluchtspoor na de hele, blauwe hel je trilhaar op, je
kijkgat in, je wenteltoren rond & om & op je bevend, bleke rimpelvel van 't
laatste onbevlekte dromenspel het wankelende evenwicht verstoren komt & kom
dan maar je taal & tong uitstorten in de brakke bak van deze brave morgen).
Enigszins verward hoe 't leven zo vertekend om je oor verlegen rond je beeld
haar benen klemt & van je strakke zicht op haar het glijden eist & van je
ijs het hoogste punt verkend. V Ijs & van je eisen 't ijlste wel bekend
versmelten tot de drup die trillend aan het blad de populier beweegt die
staats te zweven staat, te hijsen aan de nevel & bekijk de eik die stram van
't wereldse verstrooid, verknoest wil praalziek frunnikken, nukkig aan de
zijden zoom van 't maagdenkleed ter dood wel rukken wil. Het is stil, de
glans van 't eerste goud verzilt. Een spin draait uit je raam haar draad. Je
daad begint als raad een gift jou op te dagen. AUBADE (NOG EEN) September
nu, je stond al op & zie : haar oog, haar lip, haar tongval blauw, haar dij
die in je handpalm brandt, gerasterd in je duurste lijst gekast, haar
fluistergoud en bleke lokken, haar kilste lik in diep geheim, in
duisterheden die je nooit bevroeden wou, verstrengeld met van haar beven nu
de strakste tres, de draad die op je hoofd haar naam & in haar honger nog je
zinnen striemend trekt. & is het nu verwonderlijk, die echo van de dag dat
op je avond uitgesproken angst je hoorbaar wordt, je hoorbaar wordt hoe
danig zij schokt & schurend van haar voetstuk draait, hoe dof haar nieuwste
klank je spiegel uit in zware regenval verstomt ? Haar lonken heeft je leed
vannacht weerom tot letteras op grijze lucht vergrauwd. SERENADE Haar lonken
heeft je leed vandaag weerom als letteras op ontij's dreigen afgedaan :
onzichtbaar wordt in diafaan verleden wat onkenbaar in je donker was
gehamerd, onaantastbaar voor je zinloos graaien, zwart geslagen op je dolen
buitenswegs in 't zwartste van 't onzeker elke dag voor eeuwig leek & leeg
verloren lag. Want zij & elk verlangen haar gericht ontstaan in dromen
zonder klank of zicht, & is zij daar of hier of staat zij niet & is je taal
de hare of verstaat zij niet in 't klare licht hoe jij haar zegt & ziet je
nacht is niet haar leed, haar vreugde niet je lied. ONTBIJT Ontwaak.
Aanschouw die tot je spreekt & zwaaiend als weleer haar groet je nacht
toekeert & lachend hoe ze leek haar lach van nu beheert. Een huis hangt
onbeschenen vast in aangehaalde nacht geklemd. Het is een boek van zand &
glas, afkerig in zijn kast gebonden. Het is ook steeds een kei erbij in
diepe regenglans geborgen & verderop de natte vinger in de wolken van de
kathedraal die onvoltooid aanwezig is. Het is je tere blik die binnen zweeft
in bellen, stuitert, stoot & doelloos op het raamglas breekt tot schim op
schaduw meermaals openbarst, de haveloze horde lost die trouw, eerbiedig tot
haar dalen, bij haar rust & tot haar nakend nedertreden waakt & uren splijt
tot tijd die niemand hen benijdt. Het is het starre beeld dat haaks op je
scherm van 's avonds nog bevroren staat, de ruis die 's nachts in zachte
lijnen rond haar adem hing, & voor het brak begon je mond nog net een letter
van haar slaap in diepe halen uit te spinnen opdat je haar aan tafel
uitgedroomd in al haar pracht van lijf & leden van stoel tot stoel beminnen
kon : heel kies maar laks & uitgediend tot in je verste post, in taal die
zichtbaar al je stilte dronk. Zwijg dan dus & kijk & eet aspic van haar
verleden zijn in porties voor je afgemeten, vermaal het vlees in koudvuur
van je droom vervat dat zo vergeefs je stergewelf uitviel & in haar zoetste
dag afwezig ligt. 11 MANIEREN OM HERACLITUS TE LEZEN 84b Vertrekken in het
eensklaps toegeslagen donker tonen wat het toont aan hem die net een vorm
van weg ontwaarde, op het punt stond te dalen, zich bij de dalenden op te
houden & zie : de weg trok eensklaps een lijn die net aan hem toonde wat het
hem zoal tonen kan in het donker zo plots aangekomen. Vaker wordt het rad
aanzien dan de ruimte, stilstaand achter het draaiende karrewiel : de
inspanning is voor dezelfden zich inspannen & aangevoerd worden. 84a Het
span trekt de kar. Op de top briesen paarden. De kar duwt het span. 18
Ademgesel, liefdeshand, die minnestrelend schor verstokte kelen openspert &
kil het diepst geborgen, droge zijn op uitgelijnde lippen dwingt. Tomeloos
brandende halm, die krult op het veld voor je ogen net voor het dooft in je
hoofd. Droom, waarin je lijf van haar beroofd onder lakens graait & gruwt
van wat geen hand kan raken. Taal, die in de kaal herschapen nacht klinkt
alsof het je een troost was : als je het onverhoopte niet hoopt, zal je niet
vinden wat je onvindbaar was & ongenaakbaar is. 125 Dat je hijgend, buiten
adem haast, koppig naast je kromhoorn blaast, als viel er nergens van maar
telkens weer op het zalvend gladde nachtsatijn, waarin je huid verhit, je
arm verkrampt, een mespunt asse ter verstrooiing uitgezaaid in wat het
schrijnend maken wil : de loomste, trage zilverdwarreling geurend naar een
vel verrukking uit het ongesneden album van de doodshoofdvlinder die in
vlekken zwart bederf zijn tweede jaartal viert. Dat je zwijgzaam wind
verzwelgend alle ramen opendraait, je wagen van zijn vaart ontkoppelt, je
lampen dooft & in de vlakte glijdt totdat je het geweten hebt.
Hartsversterkend, zielsverjongend & in prijs verlaagd, schift, onaangeroerd,
ook de meestgegeerde cocktail. 48 Duidt nu op de vingertop in cellofaan
gedrukt met rode pen het nulpunt aan waar plaats & tijd precies een oogwenk
lang & voor 't blijken der wetmatigheid ruimschoots, denk je, gebrand op
begoocheld applaus, vol- doende in evenwicht zijn, stoot dan fors door &
spreekt tot het ontzette halfrond : beoogt nu met name het leven, bewerkt
dan de dood. 124 Evenzeer het verste paard dravend op een heuvelrug als je
hand voor de zon. Evenzeer een honingkoek als het knauwen in je maag van
zure, droge wijn. Evenzeer het rotte vlees walmend rond een dode ziel als
bloeiend meisjeshaar. Evenzeer trompetgeschal als het klinken van hun pas
afgemeten in de lege hal. Minder een verzwegen wens maar uitgesproken meer
als smeulende herinnering raakt je dra de lentebries voor je laatste wending
rond de immer gladde steen : juist zoals het lichaam, in willekeur, ligt
uitgestrooid de mooiste ordening. 110 Niet meer dan dat een aangeschoten
leeuwerik zich voor de helft door de snellere kogel weggevreten weet & uit
de lucht laat vallen : het onbedachte neem je onafwendbaar waar & waar ook
je het geurende vuil in dicht begroeide plooien onder het plaveisel murwen
wil, steeds flinterdun & vlijmscherp snedig wentelend blijft het vlak zo
vrij van jou als lucht van hem die net nog tergend hoger zong. Slik dan
maar, alsof je zeggen wou : het is voor mensen niet zo goed dat alles wordt
zoals zij wensen. 60/32 Een trede lager is het beeld, versluierd in de geur
van zachte zeep en lijf, het glijden over het chroom van de leuning, de
opwaarts zwevend neergelaten slanke hand een oogwenk hangende, verscherpt
door een plotse inval van licht op de leuning van het soort dat zich niet
noemen laat of van de god de naam wil dragen, stokt & dreigt dan je in je
val, het in je haast ternauwernood de neus aantippen van de treden die je
liever overslaat, te vellen, je als een kattejong ter dood op de blauw
gevlamde steen te laten smakken van de inkomhal, waar het zich balde &
wonderlijk tot de woorden ontplooide : de weg omhoog, omlaag, is een &
dezelfde 47 Met het ene roze handje in de heup & het andere hoog alsof er in
de haar omringende ruimte een belangwekkende scheidslijn viel waar te nemen,
in een niet aflatende poging om het halsstarrig fluitende herdertje van zijn
berg neder te laten dalen, draait, op vastgestelde stonden, in schokjes de
herderin weg & weg van de noodzaak haar beweging te moeten aanzien. De
herdershond, met ere arm aan pootjes & zichtbaar gammel op zijn sokkel
blijft als een hond geolied glijdend rondjes rond haar doen. Van het vlugge
oordeel over de gewichtigste zaken, verlos ons heer. 37/38/122 Ismael, die
de tweespalt in het glas benoemde dat brak, & Dido met een knal verrezen
verzweeg het verraad niet & het bloeden in het vuur van de Mohikaan op het
braakland & wat er je nog gebeuren kon, kan onder het oranje zeil, de tent
in de tuin onder een met rode huid & klauwteen afgedwongen zomerzon, de
lezing & de feiten, het wachten op het klamme blauw onder het zich
afpulkende, nog steeds van chloor doordrenkte jongemeisjesbikinislipje, het
geurende geknetter in de lucht van ronderenners & het graaien in aarde van
de bespotte buren naar jonge asperges, de kippen in het stof, de varkens in
de modder & Thales, die, naar het schijnt, als eerste de sterrekunde
beoefende : het naderen U toegedicht. 26 In laaiend vuur verworpen neemt een
blad van lucht, vuur & aarde alle kleuren in zich op & zweeft. Het krult &
weegt zich krullend af. De roos verbleekt. Wit gebald wil een hand als van
dode zijde de voelhoorn raken : van stof tot as houdt in de nacht een mens
zich van zicht beroofd verbonden met het licht. PERDIX DAEDALI KRETA
Argumentum : Daedalus interea Creten longumque perosus ----------- exilium
tactusque loci natalis amore clausus erat pelago (Ovid. M. VIII). I. Een
klokketoren trekt zich aan afwezig brons de hoogte in. De windhaan kriept
het duren uit & slaakt de tijd die aangezet tot riemen over al je leden heen
ligt opgespannen. Het landschap in haar schijn komt hedennacht de uitgezette
lijnen niet te boven. De minotaur is dolende, zijn roep waait dof verloren
nu want hier wordt ingewijd het laatste werk van eertijds vuur op koude
steen : nieuwste openbaring van de grondslag van je wake in vergeelde
ochtendbladen. II. Haar zang ligt in die steen begraven : de melopee die
dalend tot haar stille pit, voldragen uit haar vilten nacht je kille land
ingleed, brak bevend op je zwijgen af, verglaasde bij je adem, viel in
scherven uit wat eens een blauwdruk leek maar samentrok tot van dit oord de
guurste donderkop. Op 's konings vraag werd alles vlak hertekend & wat hem
het meest belaagde (& je daarom dierbaar werd), werd kern van een bestel dat
niemand nog bij dag doorgronden zou, een monument van muren dat de tijd om
haar in rechte lijn ontdook. III. Want waar je dolend tussen prisma's
herfstzon tegen meubilair aanliep & nagelstof verdiept in boenwas trof &
pijltjes blond dat rond een glas haar schijn van daar te zijn in glans die
uit je handen gleed, ontbond, ontstond in stilte 's nachts de brand & waar
je 't razen hoorde van de lome reus die in de wilgen bladgroen woest van
takken stroopte & toen je licht zijn loden lijf in zee verzonk, hing van het
raken aan haar lichaams wassen ledenpop je opgespalkte huid in scheurtjes
marmerroos te barsten. IV. Minos brult & brengt zijn val in kaart, hij stoot
zich lachend het bloed in cirkels uit : zijn hoon is wet, zijn stank het
deken op je bed. Je roept je zoon ('Mijn zoon') : 'haar wrok lokt dood in
elke toonaard aan'. De hand die om de laatste veer een touwtje snoert, trilt
: verraadt dat niets in hem je nog tot haar wil brengen. Hij speelt haar
spot & blaast je kunsten van zich heen in zee : de zon staat hoog & golven
halen adem in het ritme van je woord. De minotaur is dood : het is je tijd.
VAL Argumentum : tabuerant cerae : nudos quatit ille lacertos, ------------
remigioque carens non ullas percipit auras, oraque caerulea patrium
clamantia nomen experiuntur aqua, quae nomen traxit ab illo (ibid.). Je bent
al weg van hem. Een eiland ligt met honingraat van straten ver beneden jou
in zee geplakt. De mensheid faalt. Cirkels kan je met een passer trekken.
Goden lachen niet. Je armen klikken in een raderwerk van lucht, je
vingertoppen gloeien & je borstkast hijgt in spitse bogen hogerop. De weg
valt weg. Je bent van hout & elke nerf brandt uit. Een arm zwaait naakt, je
mond verstijft, het masker schuift & trekt zijn naam in brede strepen blauw
uit het scheurende net van je longen. ARTES Argumentum : 'Icare' dicebat :
pennas aspexit in undis ------------ devovitque suas artes corpusque
sepulcro condidit, et tellus a nomine dicta sepulti (ibid.). I. Aldus (&
onaflatend wordt je naam in verse graven bijgezet) heeft het je steeds
bestaan : een lijn vraagt in je leven om bevestiging, je draait een krul om
waarheid, snoert de angst in kelen aan je grimas, zucht gelaten tekens die
de aanzet tot een oorsprong geven & bij het krieken van de beste dag
verschijnt de peuterhand die prutst & kneed tot heel je uitgesproken plan
een woord te ver als boekrol plots in schrijnen onaantastbaar ligt,
verdwijnt. Een solferkopje flitst onooglijk in je brein, het zout rolt op je
stijf geklopte wang. II. Het was verhevenheid die losgewaaid op marmer
rustte : een waas in cirkelvorm, dor gras of als het binnen was, de geur van
hondehaar indrukbaar tot een plaatje harde draad. Het was de vloed van al 't
vervlogene die je tweemaal daags een drijfveer was & jij die haar getrouw
het brood doormidden brak & heersers met de kruimels voedde. Maar niemand
had je oog voor hoe een bloem de aarde staande houdt & als je sprak, ontbrak
aan je betoog de eerste steen die op haar kust verloren lag. Het was het
bloed dat uit zijn kop viel toen, zijn stem gestild. Hij zou je zoon niet
zijn, het werd je naam. AVIS Argumentum : Hunc miseri tumulo ponentem
corpora nati ------------ garrula limoso prospexit ab elice perdix et
plausit pennis testataque gaudia cantu est (ibid.). Heropen hoe het niemand
is & daal in cirkels af, stoot door het dorre vel & grijp naar wat twee
vlinders van hun vlucht op aarde laten. Bol dan driemaal de zeven jaren in
een oogwenk op, verlaat het opgedeelde hok & zie : de zon staat laag, een
man breekt zwijgend straten op, een pooier zoekt zijn aas & naar hun vaders
stuiken vele zonen van het stadsbeeld af. Het ruist, het raast & meeuwen
krijsen. Een Panamees vaart uit met in zijn buik bevroren hoongelach van
honderden patrijzen. 101 EIGENTIJDSE AANROEPINGEN VAN DE MUZE OCHTENDLIJK
Verheerlijking, onaangeroerd. Niets bewegen tot een laag straaltje zon je
stem openbreekt, glasvlezig roos je tere zucht uit nachtblauw stulpt. Dat ik
je aanleun dan, eet van je adem, zout van je hals lik & wellicht de dag lang
met die klemvaste dreun van me jij roep, je naam? Dat ik je neem tot je
trilt als een riet in de wind, tot je zweeft op dit bed van beton, tot je
breekt in de ijskoude nacht van mijn land? Dat alles vergaat? Niets dan je
waarheid bestaat. HOMERISCH Nu niet, o harpklankomkranste, niet nu, al stokt
nu dra al je adem in baaien van beeldende stilte, verzwijg nog, o vangst uit
het blauw van mijn nacht, je uitbraak in koude, hou je klemgreep stil die op
mijn klamme leden ligt, kijk niet nu je nog zingt & ik zink in de zee van je
toonaard, nu ik dwarrelend daal tot je kolkende coda mij strikt &
verpulvert, verstrooit in de eeuwige ruis van je haar. Snaar die ik raak :
kom op verhaal. LACONIEK Leef je dagje, zweveteefje, want ik kleef je lieve
lijfje aan als aarde 's nachts aan lucht. Drink je wijntje, fuivetrijntje
want ik zwelg je klanken tot het barst & knarst van stille pijn. Lik je
ijsje, snoepedoosje, want ik kauw je zinnen tot het bloedt uit bleke
blaadjes roos. Lach je lachje, linkepinkje, want ik maak je sprookjes groot
& hol vol droeve gorgeling. Moraal : Strijk je kopje, zwavelstokje, want ik
ben vuur waar jij niet bent, & water waar je zwemt. xxx ZO Zo zag ik je die
tijd onaangedaan, & bleef je zwijgend op een afstand staan : Je vrat,
herkauwde, spuugde mij je tere schoonheid in het aangezicht, je pulkte het
desnoods wel vluggetjes uit vers verreden vogellijken, hielp doodgemoederd
nog een kalfje van de aardbol af of kerfde vergenoegd in moegetergde breinen
tot hun land in dichtersnood de dikke stromen van de waanzin bloedde. Zo
viel die zomer dan het licht in vrije val je rode jurkje door, zo krulde
toen je tong rond elke spreuk, dat ik je rosse haren bij de wortel rukken
moest & al blaast nu steeds nog mijn adem zacht, in kilte onbekwaam, je
heetste plekjes aan : zo stil valt sneeuw nu ik je purper klem & murw in
mijn hand & koud omdat je zo vanzelfsprekend weer, mevrouw, van
doodgedroogde rozen houdt. WEZENLOOS (valentijn-treintje voor a.s.) Ik zag
je alsnog wezenloos de trein opkomen, een bleke vlek die zich tot licht in
mij verdiepte, geborgen glans in stilstand even, verbetenheid waarmee je
lachend dan je kap afgooide & in het raam niet echt bij mij wou wezen : o
spiegelaberraties in vergulde morgenstonden, o traan die van het landschap
uit je oogdiep gleed, ach tederheid waarmee je adem's droeve zuchten een
stukje lucht van mij vergrijzen deed. Ik zie je alsnog wezenloos de trein
opkomen : je knijpt je billen tot het zitje kraakt & raakt mij groetend over
hem niet uitgepraat. Het landschap schuift mij traag terzijde : ik hou je
net nog in de gaten & al dwarrel ik in snippers stuk ter aarde : een
lettergreepje liefde heeft je lip nog trillend aangeraakt nu ik als
wezenloos je treintje verderrijden laat. PERISTALTISCH Draai je listen bol
in mij, vernuftige, dans mij, als ik snak & grimmig naar je hak, je fraaiste
zijden spinsels voor, lucht je jurkje van bezweet gedroomde draden in het
briesje dat ik tollend om je maak : drijf je lijf van louter licht dan diep
in mij, schrijf mij brandend uit in steen & rust tot ik je kus & koeltjes
weer in leven lees. MARITIEM Omdat je toen toch zo doordacht het kleine
meisje speelde & elkeen die naar je lachtte vol ontzetting na een nacht
nooit meer uit zijn woorden kwam; omdat de giechel mij beviel waarmee je om
het leven gruwde & elke waarheid die ik sprak je even kostbaar was als het
ivoor dat in je mond vergeelde; omdat er verte in je ogen stond & schoonheid
zich die tijd met jou had aangekleed : kom & berg nu blozend maar je sterren
in hun kastje gooi onachtzaam al je linnen aan de haak, pulk het strakke
koordje rond je haardot los, snoer je leegte rond het mastje dat ik maak.
CORRIGEREND Ik was er net & jij niet meer, je speelde zon & mij & heel
voornaam versnapering (een droge krakeling) bij bach & ongezoete thee. Jij
was er net & ik niet meer, ik liet je lijf in lange banen rond mijn aarde
zweven, hield je pracht aan duizend sterren voor. Ik? Jij? Bach? Pracht?
Waar ik jou wil is niets zo netjes, heeft geen ziel nog aardse pret.
RECALCITRANT Je daverde je diepste tonen door. Niets was ik : je dacht mij
ooit een ochtend te beloven, gunst die ik in jou gegrond als bloei beleven
kon. Geen tong die zich roerde. Ach, kom, de teerste ondergang die ooit een
lijn beging, hoe ik je naaldhak op, je nylons in & uit je volle boezem op je
antwoord stuitte : spinragfijn tot gift verdraaide lichtval in een gitzwart
oog dat niets van mij ontving. AMBACHTELIJK Ik hield de wereld in een boog
van staal om jou gespannen. Het duurde niet lang of ik nam geschuifel waar :
een veteraan viel snuivend met zijn stok het bouwwerk aan. Ik liet je naam
in zware letters staan : de regen trok de muur in strepen krom & bij het
vallen van een halve o, kwam ei zo na het baby-zoontje van de bakker om. Ik
had je lijf in liedjes rustig lief : buurvrouw kaat, helaas, bestierf het
gauw maar buurman frank, die eet zijn vleesje rauw & draait hard house of
soms led zeppelin. Er rest mij niets dan je geslachtelijk tot mij te nemen,
& in de smidse van mijn nacht je vuur te stoken tot dit oude ledikant, van
ons ontdaan, in elke hechting zucht van passie, wanhoop & verbittering.
VERGEEFS Je had jezelf in mij ten top gedreven : ik bengelde bang als het
pantoffeltje dat nu & dan

DISCUSSION

FW: failure notice


Good luck with it anyway (just a personal opinion).
dv

-----Oorspronkelijk bericht-----
Van: MAILER-DAEMON@smtp09-01.prod.mesa1.secureserver.net
[mailto:MAILER-DAEMON@smtp09-01.prod.mesa1.secureserver.net]
Verzonden: maandag 13 februari 2006 13:42
Aan: dv@vilt.net
Onderwerp: failure notice

<vijay@indusav.com>:
The user does not accept email in non-Western (non-Latin) character sets.

--- Below this line is a copy of the message.
Received: (qmail 14907 invoked from network); 13 Feb 2006 12:42:29 -0000
Received: from unknown (HELO pre-smtp11-01.prod.mesa1.secureserver.net)
([64.202.166.7])
(envelope-sender <dv@vilt.net>)
by smtp09-02.prod.mesa1.secureserver.net (qmail-ldap-1.03) with
SMTP
for <vijay@indusav.com>; 13 Feb 2006 12:42:29 -0000
Received: (qmail 22884 invoked from network); 13 Feb 2006 12:42:29 -0000
Received: from unknown (HELO adicia.telenet-ops.be) ([195.130.132.56])
(envelope-sender <dv@vilt.net>)
by pre-smtp11-01.prod.mesa1.secureserver.net (qmail-ldap-1.03)
with SMTP
for <vijay@indusav.com>; 13 Feb 2006 12:42:28 -0000
Received: from localhost (localhost.localdomain [127.0.0.1])
by adicia.telenet-ops.be (Postfix) with SMTP
id 6A40738070; Mon, 13 Feb 2006 13:42:27 +0100 (CET)
Received: from vilt (d51A59A89.access.telenet.be [81.165.154.137])
by adicia.telenet-ops.be (Postfix) with ESMTP
id 0DDA4380BF; Mon, 13 Feb 2006 13:42:27 +0100 (CET)
Reply-To: <dv@vilt.net>
From: "Dirk Vekemans" <dv@vilt.net>
To: <vijay@indusav.com>, <list@rhizome.org>
Subject: RE: RHIZOME\_RAW: Comment on my Research Statement?
Date: Mon, 13 Feb 2006 13:42:09 +0100
Organization: ViLT
Message-ID: <001401c6309a$e7b82660$02fea8c0@vilt>
MIME-Version: 1.0
Content-Type: multipart/alternative;
boundary="----=\_NextPart\_000\_0015\_01C630A3.497C8E60"
X-Mailer: Microsoft Office Outlook 11
In-Reply-To:
<20060212225936.6c72593e12cea9716ae079b0d7b1ca51.2c82ef6467.wbe@email.email.
secureserver.net>
Thread-Index: AcYwZYUgKE0NBOjQTzez3+Lt3tZaQwANNRbw
X-MimeOLE: Produced By Microsoft MimeOLE V6.00.2900.2180

This is a multi-part message in MIME format.

------=\_NextPart\_000\_0015\_01C630A3.497C8E60
Content-Type: text/plain;
charset="utf-8"
Content-Transfer-Encoding: quoted-printable

a

DISCUSSION